تنهاییات را پنهان نکن
اینجا که الان زندگی میکنم −که دیگر ایران نیست− فهمیدهام که وقتی برای مصاحبهی کاری میروید، میتوانید راحت بگویید که مادر مجردید. نه برای مصاحبهی کاری بلکه هر جای دیگری که دلتان خواست میتوانید این تنهایی را اعلام کنید. همه چیز برایتان بهتر میشود؛ راحتتر میشود. آدمها به این نتیجه میرسند که باید به تو کمک کنند؛ گاهی فقط با لبخندی عمیقتر، یا همدردی سادهای که حال شما را بهتر میکند.
اما در ایران فکر میکنید بهترین کار این است که مادر مجرد بودنتان را پنهان کنید. چرا؟ چون جامعه شما را قضاوت میکند. اما آشکار کردن این واقعیت زندگی خیلی هم ترس ندارد و همه کار و زندگیشان را ول نکردهاند که ما را قضاوت کنند؛ حالا اگر کردند هم مهم نیست. چرا باید از این نگران بود که ممکن است شما را چگونه قضاوت کنند؟ بیشتر از اینکه دیگران چه فکر میکنند باید به فکر این بود که بتوانید با آرامش هم مادری کنید و هم شغلتان را داشته باشید.
در ایران هر جایی برای کار میرفتم در همان مصاحبهی اول میگفتم که مادر مجرد هستم. خوب طبیعی است در جامعهای که سالها زنان تنها بودنشان را پنهان کرده بودند، این اعتراف در اول کار عجیب بود. بعد از این که چشمان متعجب کارفرما را میدیدم، توضیح میدادم برای این میگویم که بدانید من به تنهایی مسئولیت فرزندی را دارم که اگر مریض شود باید بمانم خانه؛ اگر وسط روز مشکلی پیش بیاید باید بروم؛ باید برای جلسات مدرسه و کارهایش گاهی وسط روز وقت بگذارم؛ نمیتوانید یک دفعه از من بخواهید بیشتر از ساعت کاری بمانم بلکه باید با اطلاع قبلی باشد تا بتوانم برای نگهداری از فرزندم برنامهریزی کنم؛ شما باید برای چنین موقعیتهایی آمادگی داشته باشید چون کس دیگری نیست که من بتوانم مسئولیت فرزندم و کارهایش را به او بسپارم.
تمام کارفرماهای من در این چند سالی که مادر مجرد بودهام، پسرم را میشناختند چون خیلی زود یک روز میبردمش سرکار؛ وقتی تلفن میزدند اگر پسرم با من بود تلاش نمیکردم بروم جای ساکتتری حرف بزنم یا اینکه پسر را ساکت کنم؛ بلکه اجازه میدادم که کارفرمای من به این مدل زندگی و به حضور پسرک در کنار من خارج از ساعت کاری عادت کند.
ممکن است بسیاری از ما بترسیم که با اعتراف به چنین چیزهایی نتوانیم کار مورد نظرمان را بگیریم. ایران هم که این طرف دنیا نیست که قانون از مادر مجرد حمایت کند. اما شاید کارفرمای شما هم اگر نه از همان روز اول ولی به مرور زمان به شرایط شما عادت کند و به شما کمک کند. شاید دیگران در محل کار وقتی بدانند که شما بیشتر از بقیهی آدمهایی که در اطرافشان میبینند مسئولیت دارید، انعطاف بیشتری نشان بدهند. فقط کمی همکاری لازم است.
نظر شما چیست؟
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *