بوی اطلسی - نازنین رحیمی
روزی خواهد رسید
که تمام تحرک ترد طبیعت
با بوی اطلسی
در ما رشد کند؟
و کنار باریکهای از روز
که از شب به دور
مانده است
در پهلوی آجرهای ریختهی این میانهی خاور
سر برگردانیم
و در جهت جغرافیایی یک دوست
تکرار شویم؟
میدانی
با این تاریخ یخزده
کافیست پنجره را ببندیم
و ما
به روابط طبیعی اجسام برگردیم
این روزها
عبور موسیقی غمگین را
در تن حس میکنم
وقتی ما بين خطوط باران پنهان میشویم
برادههای شکستهشدهی غم
روی زمین غلت میخورد
نگران نباشیم
روزی خواهد رسید
که ما
میانهی خاور
از لکههای سیاه مرکب بیرون زنیم؟
نمیدانم
حالا که من
تهرانم
نظر شما چیست؟
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *