غرق موسیقی
فستیوالهای موسیقی خیابانی در جهان از جشنوارههای مهم به شمار میروند و سالانه محل گردهمایی گروههای بزرگ موسیقی هستند. در سال ۱۹۹۱ گروه اسپانیایی جیپسی کینگ توانست با سبک منحصر به فردش ۳۰هزار تماشاچی را به محل اجرایش در سنترال پارک نیویورک بکشاند.
اما در ایران سالهاست که وضعیت موسیقی خیابانی بیثبات است. زمانی گروههای نوازندهی خیابانی با برخوردهای سنگین نهادهای نظارتی روبرو شدهاند و زمانی دست این گروهها برای اجرای خیابانی باز بوده است. گاهی مسئولان دولتی و اعضای مجلس از لزوم برخورد با این گروهها گفتهاند و نواختن در خیابان را خارج از عرف و شرع خواندهاند و گاهی سعی کردهاند نشان دهند که با این گروهها و بخشی از مردم که مایل به فعالیت نوازندگان در سطح شهر هستند همراهند و از موسیقی خیابانی حمایت میکنند.
گرچه موسیقی خیابانی فراز و فرودهای زیادی در دو دههی اخیر داشته، تعداد گروهها و اجراهای خیابانی افزایش پیدا کرده و این موسیقی در ایران جان گرفته است. تغییر دید نوازندگان و هنرمندان نسبت به این مساله یکی از دلایل اصلی رونق بیشتر موسیقی خیابانی در ایران است. از سوی دیگر دید شهروندان هم نسبت به نوازندگان خیابانی تغییر کرده است. دیگر کمتر کسی به نوازندگان خیابانی به دید متکدی نگاه میکند و گاهی ویدیوهایی از اجرای این گروهها با تحسین و استقبال کاربران شبکههای اجتماعی روبرو میشود.
با وجود تمام بیم و امیدها و عدم امنیتی که موسیقی در خیابانهای تهران دارد، بسیاری از نوازندگان به خاطر «عشقی که به موسیقی و اجرای زنده دارند،» دل در گرو نواختن در بستر خیابان گذاردهاند. برای بسیاری از این گروهها شاید اجرای خیابانی بهرهی مادی زیادی نداشته باشد اما امید برای ترغیب هرچه بیشتر مردم به شنیدن «موسیقی خوب» در کوچه و خیابان این انگیزه را به گروههای موسیقی خیابانی میدهد تا هرچه بیشتر در این مسیر تلاش کنند.
در روزهایی که مردم ایران درگیر بحران اقتصادی هستند، موسیقی خیابانی میتواند برای رهگذرانی که هر روز بر مشکلاتشان افزوده میشود، مرهمی هرچند کوتاه باشد؛ مرهمی که حتی برای لحظهای آنها را از دنیای پرهیاهوی شهری جدا کند و گوششان را با موسیقیای نوازش دهد که کمتر در رسانههای رسمی ایران شنیده میشود.
نظر شما چیست؟
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *