تهران من
۲. پنجره‌ی زنانه
تهران شهری است که تنها در آن صدای مردان شنیده می‌شود؛ شهری که حتی زنانش صدای خودشان را نادیده می‌گیرند. زنانی که هر روز در برابر چشمانم بودند اما هیچ‌گاه صدایشان را نشنیدم. زنانی که اگر پنجره‌ای به دنیای‌شان باز کردم و درد و رنج آن‌ها را دیدم تنها گفتم: «ببخشید که دردهای شما را نمی‌فهمم. ببخشید که حرف‌های شما را نمی‌فهمم.»
شرح مجموعه:
تهران در دلش حرف‌های زیادی دارد. حرف‌هایی که در روزمرگی ما گم شده؛ حرف‌های کمتر شنیده شده؛ حرف‌هایی که باید دور از هیاهوی آهن و گوگرد این روزهای آن شنیده شود؛ حرف‌هایی که باید در کف خیابان‌هایش نفس بکشی تا آن‌ها را بشنوی.
نظر شما چیست؟
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *