۲. نوروزی‌نامه‌ی میرزاده عشقی
در این برنامه،گردآفرید منظومه‌ی نوروزی‌نامه، سروده‌ی میرزاده عشقی را اجرا می‌کند. در این اثر، میرزاده عشقی نوروز را توصیف می‌کند و رسوم ایرانیان در روزگار باستان و شکوه این فرهنگ را شرح می‌دهد.
میرزاده عشقی شاعر، روزنامه‌نگار و نویسنده‌ی جسور دوران مشروطیت است. نام اصلی‌اش سیدمحمدرضا کردستانی بود و در آذر ماه ۱۲۷۳ خورشیدی در همدان زاده شد. عشقی گاه‌گاهی در روزنامه‌ها و مجلات اشعار و مقالاتی منتشر می‌کرد که بیشتر جنبه‌ی وطنی و اجتماعی داشت. شاید شعرهای عشقی به علت عمر کوتاه شاعری‌اش هیچگاه مجال پخته‌شدن پیدا نکردند اما در آثارش صراحت لهجه، نکته‌بینی، و تحلیل بسیار فنی او درباره‌ی تحولات سیاسی و اجتماعی دوره‌ی خودش بسیار مشهود است. به عقیده‌ی بسیاری از مورخین، عشقی از مهم‌ترین روشنفکران پس از مشروطه و از جمله اولین ادیبان معاصر ایران بود که به مقوله‌ی شعر نو توجه نمودند. از جمله آثار وی می‌توان به «اپرای رستاخیز شهریاران ایران» و «کفن سیاه» اشاره کرد. وی که زبانی آتشین و نیش‌دار داشت در روز ۱۲ تیرماه ۱۳۰۳ شمسی به علت مخالفت‌هایش با سردار سپه و جمهوری پیشنهادی او در تهران هدف گلوله‌ی افراد ناشناس قرار گرفت و در ۳۱ سالگی چشم از جهان فروبست.
نظر شما چیست؟
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *