صلح در خواب رؤیاهای من

می‌نشینم. تمرکز می‌کنم. ذهن خالی می‌شود؛ رها می‌شود. قلب فارغ می‌شود؛ آرام می‌گیرد. به جهان‌هایی دیگر می‌روم. به گوهر وجود خویش نزدیک می‌شوم. پشت پیشانی‌ام روشن می‌شود. صلح از عمق ناخودآگاهم نمایان می‌شود؛ می‌چرخد؛ رنگ می‌شود؛ بی‌رنگ می‌شود؛ هزار شکل می‌شود؛ کامل می‌شود؛ از هم می‌پاشد؛ دوباره ساخته می‌شود. رقص صلح در روشنای پشت پیشانی‌ام آغاز می‌شود. مجسمه‌ها شکل می‌گیرند؛ با من یکی می‌شوند؛ بر جانم می‌نشینند. همه تکه‌ای از من می‌شوند‌؛ من حقیقی‌ام؛ آن من خالص دور از احساسات و فکرها.

آرام برمی‌گردم. چشم‌ها را می‌گشایم. پشت میزم می‌نشینم. آماده می‌شوم. می‌سازم؛ می‌سازم؛ شکلی دیگر و باز و باز. از جهت‌های گوناگون. گاه پرنده می‌شود؛ پرنده‌ای بال نقره‌ای؛ پرنده‌ای با نوک رنگی؛ پرنده‌ای رقصان و گاه کلمه‌ای مواج. صلحی بارور در تنی زاییده.

دلم می‌خواهد آنها را بر بال پروانه‌ها به دنیا هدیه کنم؛ سر هر میدانی طرحی از صلح بنشانم؛ انرژی صلح پخش کره‌ی خاک شود. و این جمله به یادم می‌آید: «فکر جنگ را به فکر قوی صلح تبدیل کنیم.»

هایده عامری ماهانی، طراح و مجسمه‌ساز، در هنرستان کمال‌الملک بهزاد و دانشکده‌ی هنرهای تزئینی، رشته‌ی مجسمه‌سازی، تحصیل کرده است. آثار او در نمایشگاه دو سالانه‌ی مجسمه‌سازان ایران (موزه هنرهای معاصر تهران) و چندین نمایشگاه فردی و جمعی در نروژ و کانادا به نمایش درآمده است.

*عکاسی از مجسمه‌ها: برديا اليار كوشان